苏武传拼音版

【#文档大全网# 导语】以下是®文档大全网的小编为您整理的《苏武传拼音版》，欢迎阅读！

sū wǔ chuán 苏 武 传 Liǎng hàn bān gù 两 汉·班 固

wǔzìzǐqīnɡshǎoyǐfùrènxiōnɡdìbìnɡwéilánɡshāoqiānzhìyízhōnɡjiùjiānshíhànlián

武，字子卿，少以父任，兄弟并为郎。稍迁至栘中厩监。时汉连

shùtōnɡshǐxiānɡkuīɡuān

xiōnɡnúliúhànshǐɡuōjí

lùchōnɡɡuóděnɡ

qiánhòushíyúbèi

伐胡，数通使相窥观。匈奴留汉使郭吉、路充国等，前后十余辈。

xiōnɡnúshǐláihànyìliúzhīyǐxiānɡdānɡtiānhànyuánniánqiědīhóuchányúchūlìkǒnɡhànxízhī

fáhú

匈奴使来，汉亦留之以相当。天汉元年，且鞮侯单于初立，恐汉袭之，

jìnɡuīhànshǐlùchōnɡɡuóděnɡ

wǔdìjiāqíyì

nǎiqiǎn

nǎiyuē

乃曰：“汉天子我丈人行也。”尽归汉使路充国等。武帝嘉其义，乃遣

hàntiānzǐwǒzhànɡrénxínɡyě

wǔyǐzhōnɡlánɡjiānɡshǐchíjiésònɡxiōnɡnúshǐliúzàihànzhěyīnhòulùdānyúdáqíshànyìwǔyǔfùzhōnɡlánɡjiànɡzhānɡshènɡjíjiǎlìchánɡhuìděnɡmùshìchìhòubǎiyúrénjù

武以中郎将使持节送匈奴使留在汉者，因厚赂单于，答其善意。武与副中郎将

张

胜及假吏常惠等募士斥候百余人俱，既至匈奴，置币遗

fēihànsuǒwànɡyě

jìzhìxiōnɡnúzhìbìyí

chányú

单于；单于益骄，非汉所望也。

fānɡyùfāshǐsònɡwǔděnɡ

chányúyìjiāo

方欲发使送武等，会缑王与长水虞常

huìɡōuwánɡyǔzhǎnɡshuǐyúchánɡděnɡmóufǎnxiōnɡnúzhōnɡ

等谋反匈奴中。缑

ɡōu

wánɡzhěkūnyéwánɡzǐzǐyěyǔkūnyéwánɡjùxiánɡhànhòusuízhuóyěhóumòhúzhōnɡjíwèilǜsuǒ

王者，昆邪王姊子也，与昆邪王俱降汉，后随浞野侯没胡中及卫律所

jiànɡxiánɡzhěyīnxiānɡyǔmóujiéchányúmǔèshìɡuīhànhuìwǔděnɡzhìxiōnɡnúyúchánɡzàihànshísùyǔfùzhānɡshènɡxiānɡzhīsīhòushènɡyuē

wénhàntiānzǐshènyuànwèilǜ

将降者，阴相与谋劫单于母阏氏归汉。会武等至匈奴，虞常在汉时，

胜

相知,私候胜曰：“闻汉天子甚怨卫律，常

xìnɡménɡqíshǎnɡcì

zhānɡshènɡxǔzhī

chánɡnénɡwéihànfúyǐhuòwùyǔchánɡ

素与副张能为汉伏

nǔshèshāzhī

弩射杀之，吾母与弟在汉，幸蒙其赏赐。”张

后月余，单于出猎，独阏氏子弟在。虞常

wúmǔyǔdìzàihàn

胜许之，以货物与常。

hòuyuèyúchányúchūlièdúèshìzǐdìzàiyúchánɡděnɡqīshíyúrényùfāqíyīrényèwánɡ

等七十余人欲发，其一人夜亡，

生得。单于使卫律治其

shìrúcǐcǐbìjíwǒjiànfàn

ɡàozhīchányúzǐdìfābīnɡyǔzhànɡōuwánɡděnɡjiēsǐyúchánɡshēnɡdédānyúshǐwèilǜzhìqí

告之。单于子弟发兵与战，缑王等皆死，虞常

shìzhānɡshènɡwénzhīkǒnɡqiányǔfā

事，张胜闻之，恐前语发，以状语武。武曰：“事如此，此必及我，见犯

yùzìshāshènɡhuìɡònɡzhǐzhīyúchánɡɡuǒyǐnzhānɡshènɡchányúnù

jímóuchányúhéyǐfùjiā

yǐzhuànɡyǔwǔwǔyuē

nǎisǐzhònɡfùɡuó

乃死，重负国。”欲自杀，胜、惠共止之。虞常果引张胜。单于怒，

yíjiēxiánɡzhī

zhàozhūɡuìrényìyùshāhànshǐzhězuǒyīzhìzīyuēchányúshǐwèilǜzhàowǔshòucíwǔwèihuìděnɡ

召诸贵人议，欲杀汉使者。左伊秩訾曰：“即谋单于，何以复加？宜皆降之。” 单于使卫律召武受辞。武谓惠等：“屈节辱命，虽生，何面目以归汉！”

qūjiérǔmìnɡsuīshēnɡhémiànmùyǐɡuīhàn

yǐnpèidāozìcìwèilǜjīnɡzìbàochíwǔchízhàoyīzáodìwéikǎnzhì yūnhuǒfùwǔqíshànɡdǎoqíbèiyǐchūxiěwǔqìjuébànrìfùxīhuìděnɡkū

引佩刀自刺。卫律惊，自抱持武，驰召医。凿地为坎，置煴火，覆武其上，蹈其背以出血。武气绝，半日复息。惠等哭，舆归营。单于壮其节，朝夕

yúɡuīyínɡchányúzhuànɡqíjiézhāoxī


qiǎnrénhòuwènwǔ

遣人候问武，而收系张

érshōuxìzhānɡshènɡ

胜。

wǔyìyùchányúshǐshǐxiǎowǔhuìlùnyúchánɡyùyīncǐshíxiánɡwǔjiànzhǎnyúchánɡyǐ

lǜyuē

hànshǐzhānɡshènɡmóushāchányújìnchén

dānɡsǐ

chányúmùxiánɡzhěshèzuì

wǔyuē

武益愈，单于使使晓武，会论虞常，欲因此时降武。剑斩虞常已，

胜

谋杀单于近臣，当死。单于募降者赦罪。”举剑

fùyǒuzuìdānɡxiānɡzuò

lǜyuē

jǔjiàn

律曰：“汉使张欲击之，胜

fēiqīnshǔ

yùjīzhīshènɡqǐnɡjiànɡ

请降。律谓武曰：“副有罪，当

fùjǔjiànnǐzhīwǔbùdònɡ

lǜyuē

sūjūn

lǜwèiwǔyuē

相坐。”武曰：“本无谋，又

sūjūnqīnshǔ

běnwúmóuyòu

héwèixiānɡ

非亲属，何谓相坐？”复举剑拟之，武不动。律曰：“苏君，亲属，何谓相

zuò

héwèixiānɡzuò

坐？”复举剑拟之，武不动。律曰：“苏君，律前负汉归匈奴，幸

王，拥

fùɡuìrúcǐlǜyuē

fùjǔjiànnǐzhīwǔbùdònɡlǜqiánfùhànɡuīxiōnɡnúxìnɡménɡdàēn

蒙大恩，

赐号称

cìhàochēnɡwánɡyōnɡzhònɡshùwànmǎchùmíshān

众数万，马畜弥山，富贵如此！苏君今日降，明日复

wǔbùyīnɡ

jūnyīnwǒxiánɡyǔjūnwéixiōnɡ

rǔwéirénchénzǐbúɡù

sūjūnjīnrìxiánɡmínɡrìfù

ránkōnɡyǐshēnɡāocǎoyěshuífùzhīzhīdìjīnbùtīnɡwújì

然。空以身膏草野，谁复知之！”武不应。律曰：“君因我降，与君为兄

hòusuīfùyùjiànwǒshànɡkědéhū

wǔmàlǜyuē

弟；今不听吾计，后虽复欲见我，尚可得乎？”武骂律曰：“汝为人臣子，不顾恩义，畔主背亲，为降虏于蛮夷，何以汝为见？且单于信汝，使决人死生，不平心持正，反欲斗两主，观祸败。若知我不降

ɡōnɡ

bùpínɡxīnchízhènɡfǎnyùdòuliǎnɡzhǔɡuānhuòbàiruòzhīwǒbùxiánɡmínɡyùlìnɡliǎnɡɡuóxiānɡēnyìpànzhǔbèiqīnwéixiánɡlǔyúmányíhéyǐrǔwéijiàn

qiěchányúxìnrǔshǐjuérénsǐshēnɡ

明，欲令两国相

攻，匈奴之祸，从我始矣。”

律知武终不可胁，白单于。单于愈益欲降之。乃幽武置大窖中，绝不

lǜzhīwǔzhōnɡbùkěxiébáichányúchányúyùyìyùxiánɡzhīnǎiyōuwǔzhìdàjiàozhōnɡjuébù

xiōnɡnúzhīhuòcónɡwǒshǐyǐ

yǐnshítiānyùxuěwǔwònièxuěyǔzhānmáobìnɡyànzhīshùrìbùsǐxiōnɡnúyǐwéishénnǎixǐ

饮食。天雨雪。武卧啮雪，与旃毛并咽之，数日不死。匈奴以为神。乃徙

wǔběihǎishànɡwúrénchùshǐmùdīdīrǔnǎidéɡuībiéqíɡuānshǔchánɡhuìděnɡɡèzhìtāsuǒwǔ

武北海上无人处，使牧羝，羝乳乃得归。别其官属常惠等各置他所。武

jìzhìhǎishànɡ

lǐnshíbùzhì

juéyěshǔqùcǎoshíérshízhī

zhànɡhànjiémùyánɡ

wòqǐcāochí

既至海上，廪食不至，掘野鼠去草实而食之。杖汉节牧羊，卧起操持，节旄尽落。积五六年，单于弟於靬弓弩，於靬

jiémáojìnluò

jīwǔliùniánchányúdìwūguāngwánɡyìshèhǎishànɡwǔnénɡwǎnɡfǎnɡjiǎoqínɡ

王弋射海上。武能网纺缴，檠

ɡōnɡnǔwūguāngwánɡàizhīɡěiqíyīshísānsuìyúwánɡbìnɡcìwǔmǎchùfúnìqiónɡlú

王爱之，给其衣食。三岁余，王

qídōnɡ

病，赐武马畜、服匿、穹庐。

wǔfùqiónɡè

wánɡsǐhòu

王死后，人众徙去。其冬，丁令盗武牛羊，武复穷厄。

chūwǔyǔlǐlínɡjùwéishìzhōnɡwǔshǐxiōnɡnúmínɡniánlínɡxiánɡbùɡǎnqiúwǔjiǔzhī

rénzhònɡxǐqùdīnɡlìnɡdàowǔniúyánɡ

初，武与李陵俱为侍中。武使匈奴，明年，陵降，不敢求武。久之，

chányúwénlínɡyǔzǐqīnɡsùhòu

chányúshǐlínɡzhìhǎishànɡwéiwǔzhìjiǔshèyuèyīnwèiwǔyuē

单于使陵至海上，为武置酒设乐。因谓武曰：“单于闻陵与子卿素厚，

故使陵来说足下，虚心欲相待。终不得归汉，空自苦亡人之地，信义安所

ɡùshǐlínɡláishuōzúxiàxūxīnyùxiānɡdàizhōnɡbùdéɡuīhànkōnɡzìkǔwúrénzhīdìxìnyìānsuǒ

本文来源：https://www.wddqxz.cn/40cee52b1dd9ad51f01dc281e53a580217fc5014.html